Η μαμά-blogger Lauren Dykovitz έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος των κειμένων της στη μητέρα της, την οποία έχασε πριν λίγο καιρό από Alzheimer
H ίδια μας θυμίζει, ότι το να ζεις και να φροντίζεις έναν άνθρωπο με αυτή τη νόσο δεν είναι εύκολο -ειδικά, όταν κυκλοφορείς μαζί τους σε εξωτερικούς χώρους. Υπάρχει, όμως, πάντα κάτι που πρέπει να προσέχεις για να θωρακίζεις τόσο την δική σου ψυχική ηρεμία όσο και το ίδιο το άτομο.
Της ίδιας της έγινε σαφές μέσα από το παρακάτω συμβάν:
«Πίσω στα χρόνια που φρόντιζα τη μαμά μου, μία από τις αγαπημένες μας συνήθειες ήταν να φτιάχνουμε τα μαλλιά μας και μετά να γευματίζουμε στο Saladworks (εστιατόριο με σαλάτες, στο οποίο σερβίρεται κανείς στον μπουφέ).
Αυτό το κάναμε κάθε δύο μήνες, όμως όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Λόγω του Alzheimer, η μαμά μου άρχισε να δυσκολεύεται να μπει και να βγει από το αυτοκίνητό μου. Άρχισε να δυσκολεύεται να κάτσει και να σηκωθεί από την καρέκλα του κομμωτηρίου. Και εγώ άρχισα να δυσκολεύομαι να τη βάλω στην ουρά, στον μπουφέ του Saladworks.
Μια μέρα, είχα μια λαμπρή ιδέα: Σκέφτηκα ότι, αντί να με ακολουθεί στην ουρά του εστιατορίου, θα διάλεγα ένα τραπέζι και θα την κάθιζα εκεί, μέχρι να βάλω το φαγητό και το ποτό μας στους δίσκους. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να παραγγείλω και να πληρώσω για το φαγητό χωρίς η μαμά μου να πηγαινοέρχεται γύρω μου και να κάνει ερωτήσεις. Έτσι, διάλεξα ένα τραπέζι και της είπα να περιμένει εκεί μέχρι να επιστρέψω.
Φυσικά, η ουρά ήταν μεγάλη εκείνη την ημέρα, αλλά μπορούσα να βλέπω τη μαμά μου, αλλά και να την αγγίζω από εκεί που στεκόμουν. Καθώς περίμενα, παρατήρησα τη μαμά μου να κοιτάζει αυτό το νεαρό ζευγάρι που καθόταν δύο τραπέζια πίσω της.
Έδειχναν να νιώθουν άβολα και ο νεαρός ρώτησε τη μαμά μου αν ήθελε κάποια βοήθεια. Η μητέρα μου απάντησε, ότι “Ω, απλά μου θύμισες τον ξάδερφό μου, τον Φιν. Του μοιάζεις τόσο πολύ!”
Η κοπέλα γέλασε νευρικά και ο νεαρός απάντησε: “Και; Καλό είναι αυτό;”
Η μαμά μου χαμογέλασε γλυκά και απάντησε, ότι για καλό το είπε. Το νεαρό ζευγάρι γέλασε ξανά και εγώ τα έχασα. Ακούμπησα τους δίσκους με το φαγητό πάνω στον πάγκο, άφησα την ουρά και πήγα αμέσως στη μαμά μου, λέγοντάς της ότι πρέπει να φύγουμε. Καθώς βγαίναμε από το εστιατόριο ζήτησα συγγνώμη από την κοπέλα.
Είχα γίνει κατακόκκινη και ντρεπόμουν τρομερά. Δεν μπορούσα να πιστέψω, ότι η μαμά μου κοιτούσε επίμονα και μιλούσε με αγνώστους -ένιωθα τόσο ανόητη! Ήθελα απλά να φύγουμε το συντομότερο από εκεί.
Την έβαλα όπως-όπως μέσα στο αυτοκίνητο και μπήκα κι εγώ μέσα. Επινόησα μια δικαιολογία για να φύγουμε, λέγοντάς της ότι θα σταματούσαμε κάπου αλλού για να πάρουμε μεσημεριανό και να το φάμε στο σπίτι.
Σταμάτησα σε ένα fast food και ήμουν έτοιμη να κατέβω και να πάω να πάρω σάντουιτς, όταν η μαμά μου με κοίταξε αθώα και είπε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να φύγουμε. Όλο αυτό είναι γελοίο».
Φαινόταν πληγωμένη και μπερδεμένη.
Ένιωσα μια μαχαιριά στην καρδιά μου.
Και είχε δίκιο.
Ήταν γελοίο.
Ήμουν γελοία.
Ένιωθα ηλίθια και ντροπιασμένη. Ανάγκασα τη μαμά μου να φύγει από το αγαπημένο μας εστιατόριο γιατί ανησυχούσα για τι σκέφτηκαν για εμάς δύο έφηβοι.
Μετάνιωσα αμέσως την απόφασή μου και έκανα το καλύτερο δυνατό για να μην καταλάβει η μαμά μου γιατί ήθελα να φύγουμε από εκεί. Τότε ήταν που ορκίστηκα, ότι δεν θα το έκανα ποτέ ξανά.
Το μόνο χειρότερο από το να νιώθω ηλίθια και ντροπιασμένη ήταν να κάνω τη μαμά μου να νιώθει ηλίθια και να ντρέπεται.
Ποιος νοιάζεται τι πιστεύουν οι άλλοι για τους αγαπημένους σας;
Σοβαρά, ποιος νοιάζεται;!
Όσο αμήχανα κι αν νιώθετε, όταν συνοδεύετε έναν ηλικιωμένο με Αλτσχάιμερ, σίγουρα δεν αξίζει να τον κάνετε να νιώθει γελοίος. Δεν αξίζει να έχουν αυτό βλέμμα στο πρόσωπό τους που δείχνει ότι δεν καταλαβαίνουν.
Εμπιστευτείτε με. Αισθάνομαι άσχημα γι ‘αυτό μέχρι σήμερα.
Όμως, όσο άσχημα κι αν ένιωσα, τελικά είμαι ευγνώμων για το συμβάν εκείνο επειδή εκείνη την ημέρα πήρα ένα πολύτιμο μάθημα που ελπίζω να μεταφέρω σε εσάς τώρα:
Μην ανησυχείτε τόσο για τη γνώμη των άλλων για το αγαπημένο σας πρόσωπο. Να ανησυχείτε για το τι σκέφτεται το πρόσωπο αυτό για εσάς.
ΥΓ: Δεν νομίζω ότι είδα ποτέ ξανά αυτό το πληγωμένο και μπερδεμένο βλέμμα στο πρόσωπο της μαμάς μου.”
πηγή: lovewhatmatters.com
