Θόδωρος Βενάρδος: Ποιος σκότωσε τον Ληστή με τις Γλαδιόλες – Ουδείς πίστεψε ποτέ ότι αυτοκτόνησε
Θόδωρος Βενάρδος, ένας ευαίσθητος ληστής τραπεζών με τραγικό τέλος. Ποιος τον σκότωσε; Γιατί ποτέ ουδείς πίστεψε την αυτοκτονία
Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 10 Ιουλίου του 1984, όταν οι φύλακες παγώνουν μπροστά στην εικόνα του κορμιού που κρέμεται από τις σωληνώσεις στο κελί του. Ο διάσημος ληστής Θόδωρος Βενάρδος έχει αυτοκτονήσει! Λίγες μέρες μετά, η διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη αποκαλεί «αγωνιστή» τον Θόδωρο Βενάρδο και απειλεί τον υπουργό Δικαιοσύνης Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη, θεωρώντας τον υπεύθυνο για τον θάνατό του. Την ημέρα της κηδείας του Βενάρδου, ένα στεφάνι θα τραβήξει τους φακούς των φωτορεπόρτερ σαν μαγνήτης: «Στον Αγωνιστή Θόδωρο – Τα αήτιτα (sic) παιδιά της 17 Nοέμβρη»…
Με λουλούδια στην Τράπεζα!
Ποιος ήταν ο Θόδωρος Βενάρδος, ο ευαίσθητος ληστής, ο Ληστής με της Γλαδιόλες, που κέρδισε τη συμπάθεια του κόσμου και το μίσος της εξουσίας; Ο Θεόδωρος Βερνάρδος, όπως είπε μία δικηγόρος, ήταν «ο ωραιότερος άνδρας που είδα ποτέ μπροστά μου». Και από την εξωτερική του εμφάνιση χτίζεται ο μύθος…
Η παραβατική ζωή του αρχίζει με δυο ληστείες. Στην πρώτη, στις 16 Νοεμβρίου του 1973 άρπαξε 2.350.000 δραχμές. Είναι μια μέρα πριν από την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο, η Αθήνα «φωνάζει» στους δρόμους και η Αστυνομία έχει το νου της αλλού. Σιγά μην φυλάει Τράπεζες… Την ίδια ώρα, μερικά χιλιόμετρα μακριά, ένα πολυτελές αυτοκίνητο μάρκας Jaguar με βρετανικούς αριθμούς σταματάει έξω από το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, στην οδό Πρατίνου 74 στο Παγκράτι. Από το εσωτερικό της βγαίνει ο Θόδωρος Βενάρδος, ντυμένος σαν καθολικός ιερέας. Φοράει μαύρο, πλατύγυρο καπέλο, μαύρα γυαλιά ηλίου και μακριά ράσα. Κάτω από τα ρούχα κρύβει μια καραμπίνα. Προτού περάσει την πόρτα, καλύπτει το πρόσωπό του με ένα λευκό μαντήλι. Μπαίνει στην τράπεζα και κατευθύνεται γρήγορα προς τον διευθυντή, ο οποίος εκείνη την ώρα μιλά στο τηλέφωνο. Του κατεβάζει ήρεμα το ακουστικό και το τοποθετεί στη συσκευή. Ύστερα, βγάζει την καραμπίνα και φωνάζει: «Ληστεία! Μην κουνηθεί κανείς! Γρήγορα τα λεφτά!» Πετάει στο διευθυντή μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών και του λέει: «Δως την σ’ έναν ταμία να την γεμίσει». Οι υπάλληλοι του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας στο Παγκράτι, τον παρακολουθούν παγωμένοι. Ληστεύει, χαμογελάει και φεύγει…
Ο Βενάρδος, πλούσιος πια μετά τη γερή «αρπαχτή» του, άρχισε να ψωνίζει ακριβά κοστούμια, να συχνάζει σε πολυτελή ξενοδοχεία στην Αθήνα, να ταξιδεύει στο Παρίσι, στη Ρώμη και το Μιλάνο. Πέντε ημέρες μετά τη ληστεία, ο Βενάρδος αναχωρεί για το Σεν Μόριτς της Ελβετίας, όπου θα παραμείνει εννέα μέρες. Με τα χρήματα που έχει στη διάθεσή του, θα καταλύσει σε πολυτελή ξενοδοχεία και θα κάνει πλούσια ζωή. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1973 θα αναχωρήσει για δεκαήμερο ταξίδι στην Ευρώπη. Επιστρέφει στην Ελλάδα, ο Βενάρδος, και σκορπάει ασύστολα χρήμα και χαμόγελα σε νυκτερινά κέντρα, στο καζίνο της Πάρνηθας και πάντα συνοδευόμενος από πανέμορφες κοπέλες.
Κι έτσι, ένα πρωί, η Αστυνομία έφτασε στα ίχνη του. Ο Τύπος έχει βρει το πρωτοσέλιδό του: γράφτηκε ότι είχε ξοδέψει 1.235.000 δρχ. μέσα σε μόλις 70 ημέρες! Η Χούντα ψυχομαχάει, ο λαός ασφυκτιά και τύποι σαν τον Βενάρδο, που αντιστέκονται (με τον τρόπο τους) στα σκληρά καθεστώτα, λογικό είναι να ηρωποιούνται.
Αντίσταση κατά της Χούντας
Και δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Βενάρδος τα είχε βάλει με τους Συνταγματάρχες. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, το 1972, κατηγορήθηκε για ανατίναξη αποθήκης πυρομαχικών, συνελήφθη από την ΕΣΑ, φυλακίστηκε, βασανίσθηκε, αλλά απολύθηκε για λόγους υγείας.
Μετά τη ληστεία λοιπόν, η ντόλτσε βίτα τρελαίνει τον Βενάρδο και τον «ρίχνει» στα χέρια των αστυνομικών. Είναι Ιανουάριος του 1974 και ο Ληστής βρίσκεται σιδηροδέσμιος στον «Κορυδαλλό».
Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ έγραφε τότε: «Χθες έγινε γνωστό ότι η φίλη του «μαύρου ληστή» είναι πρώην άνδρας, ο οποίος, με χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε στην Καζαμπλάνκα, άλλαξε φύλλο και σήμερα ακούει στο όνομα Μπελίντα. Ο Βενάρδος και η Μπελίντα συνελήφθησαν κατά την έξοδο τους από οπλοπωλείο της οδού Αριστείδου, από το οποίο ο ληστής είχε αγοράσει κυνηγετικό όπλο. Η Μπελίντα κρατήθηκε στη Γενική Ασφάλεια επί 9 ημέρες και αφέθη ελευθέρα, διότι αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν εγνώριζε απολύτως τίποτα για την εγκληματική δραστηριότητα του Βενάρδου, αλλά ούτε καν υποψιαζόταν το παραμικρό. Ο Βενάρδος συνδεόταν δύο χρόνια με την Μπελίντα και της είχε προτείνει γάμο»…
«Επικίνδυνος κακοποιός διά την δημοσίαν τάξιν»
Ο βετεράνος αστυνομικός συντάκτης Πάνος Σόμπολος στο βιβλίο του «Οι Αστέρες του Εγκληματικού Πάνθεου όπως τους έζησα» γράφει για τον Θόδωρο Βενάρδο: «Οι διώκτες του αστυνομικοί της Ασφάλειας, τον χαρακτήριζαν ως λίαν επικίνδυνον κακοποιόν διά την δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν, διαθέτοντα ισχυροτάτην βούλησιν εγκληματικότητος. Μη φαντασθείτε όμως ότι έχει στο ενεργητικό του μεγάλο αριθμό ληστειών και κλοπών. Έχει κάποιες δεκάδες, που δεν είναι πολλές σε σχέση με άλλους κακοποιούς – όμως η εξυπνάδα, η ευρηματικότητα και ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας αυτού του ανθρώπου τον κατέταξαν ανάμεσα στους κορυφαίους του ληστρικού στερεώματος».
Κι ο Βενάρδος, μπαίνει στη φυλακή, αλλά… Ένα απριλιάτικο μεσημέρι του ’74, κι ενώ οι συγκρατούμενοί του έπαιζαν ποδόσφαιρο στον προαύλιο χώρο εκμεταλλεύεται την ευκαιρία: η μπάλα έφυγε απ’ έξω από τον τοίχο, και ο φρουρός – όπως συνηθίζονταν – θα απομακρυνθεί για 8 δευτερόλεπτα (όπως δικαιολογήθηκε) από τη σκοπιά του, για να τους την επιστρέψει. Ο Βενάρδος δεν χρειάστηκε 9ο δευτερόλεπτο… «Μην τον είδατε»…
Μόνο ένας φύλακας φώναξ εόταν τον είδε και εκείνος που είχε βγει για την μπάλα άρχισε να τον καταδιώκει· τον πρόλαβε στα σκαλιά της σκοπιάς και συνεπλάκη μαζί του. Ο Βενάρδος τον χτ’υπησε, ανέβηκε στην σκοπιά, κρεμάστηκε από το πεζούλι, πήδηξε τον εξωτερικό τοίχο από ύψος 5 μέτρων και βρέθηκε έξω. Ουδείςς από τους φρουρούς πυροβόλησε, δεν φώναξε, δεν σήμανε συναγερμό. Οι κρατούμενοι μόνο φώναζαν: «Μπράβο Βενάρδο… Φύγε Θόδωρε»!
Η μητέρα του Βενάρδου, κυρά Φωτεινή, είχε μιλήσει στο ΕΘΝΟΣ και στον δημοσιογράφο Τάκη Τερζή για την απόδραση του γιού της: «Όταν δραπέτευσε από την φυλακή γλίστρησε από τους αστυνομικούς που είχαν περικυκλώσει το σπίτι μας και μπήκε μέσα, στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, με μία ανθοδέσμη λουλούδια. Τα έφερα σε σένα μάνα μου, είπε και έπεσε στην αγκαλιά μου».
Απρίλης ήταν, τα ρόδα ανθίζανε και ο ληστής που γλυκάθηκε από τον απαγορευμένο καρπό, θα ξαναδοκιμάσει…
Ο μύθος για τις γλαδιόλες…
Στη δεύτερη ληστεία του, ο Βενάρδος, «επισκέπτεται» υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας και πάλι, στις 17 Μαΐου του 1974 στα Σεπόλια. Κι επειδή είναι… ευγενής δεν μπορούσε να μπει με άδεια χέρια: εισέβαλε με μια ανθοδέσμη λουλούδια που έκρυβαν μια καραμπίνα. Τότε είναι που του βγαίνει το προσωνύμιο: Ο Ληστής με τις Γλαδιόλες. Κι έτσι για την Ιστορία να πούμε ότι τα λουλούδια ουδέποτε διαπιστώθηκε τι ήταν, αλλά ο αστυνομικός που παρέλαβε την ανθοδέσμη τα ονόμασε με δόση χιούμορ, γλαδιόλες. Έτσι φτιάχνονται οι μύθοι τελικά, από ένα λάθος… Η υπάλληλος τρομοκρατημένη του δίνει μισό εκατομμύριο από το ταμείο κι ο Βενάρδος φεύγει ανενόχλητος. Ο κόσμος τον αντιμετωπίζει πλέον ως λαϊκό ήρωα!
Ένα μήνα μετά, τον Ιούνιο του ’74, ο Βενάρδος πέφτει ξανά στα χέρια της Αστυνομίας. Πώς; Έφυγε σαν κύριος στις ΗΠΑ, αλλά απελάθηκε, γιατί δεν είχε σωστά ταξιδιωτικά έγγραφα. Η Αστυνομία τον συνέλαβε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα. Δικάστηκε και καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 20 ετών και επτά μηνών.
Της φυλακής τα σίδερα…
Κι αρχίζει η περιπέτεια στις φυλακές. Ο Θεόδωρος Βενάρδος θα περάσει τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής του στην Κόλαση: Απομονώσεις, μεταγωγές σε όλα τα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας, σχεδόν 70 απόπειρες αυτοκτονίας και πέντε αιτήσεις για αποφυλάκιση λόγω ανηκέστου βλάβης, που όλες απορρίπτονται. Αρκετές απόπειρες απόδρασης, μία εκ των οποίων καταλήγει στον τραυματισμό του: τα ξημερώματα της 25 Νοεμβρίου του 1982, ενώ νοσηλεύεται στο Τζάνειο, αφαιρεί ένα σίδερο από το τραπέζι του θαλάμου, σπάει την πόρτα και επιτίθεται στους αστυνομικούς φρουρούς, προκειμένου να αποδράσει. Η πρώτη σφαίρα του φύλακα, που επιχειρεί να αποτρέψει την απόδραση, τον βρίσκει στον γλουτό και η δεύτερη στην κοιλιά. Οι συγκρατούμενοι του είπαν ότι σάλεψε από τον εγκλεισμό, καθώς το επόμενο διάστημα άρχισε να καταπίνει λάμπες, καρφιά και βίδες, επιδιώκοντας να οδηγηθεί στο ψυχιατρείο. Μάλιστα, έφτασε στο σημείο να ράψει το στόμα του!
… και το μοιραίο φινάλε
Ήταν πια 12 μεσημέρι της Τρίτης 10 Ιουλίου του 1984, όταν ακούστηκε η κραυγή: «Θοδωρή, Θοδωρή. Τρέξτε ο Βενάρδος κρεμάστηκε». Ήταν η φωνή του σωφρονιστικού υπαλλήλου Μιχάλη Κουρκουνάκη.
Θα πει αργότερα ο Κουρκουνάκης: «Μπαίνω στο κελί και βλέπω το κρεβάτι του άδειο και ξαφνιάζομαι. Κάνοντας ένα δυο βήματα, βρέθηκα μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα. Είδα τον Βενάρδο κρεμασμένο! Στο πάτωμα υπήρχαν λωρίδες από κομματιασμένο σεντόνι. Του φωνάζω Θοδωρή, Θοδωρή… αλλά δεν πήρα απάντηση. Κάλεσα σε βοήθεια κι επειγόντως τον πήγαμε στο νοσοκομείο μήπως και σωθεί». Δεν σώθηκε όμως…
Αμέσως όλοι τρέχουν στο κελί «82» της β’ πτέρυγας του Κορυδαλλού. Το κορμί του Βενάρδου, με αυτοσχέδιο βρόχο από σεντόνι στο λαιμό, αιωρείται κάτω από τον σωλήνα του καλοριφέρ. Οι δεσμοφύλακες τον κατεβάζουν προσεκτικά. Θα του κάνουν μαλάξεις, αλλά μάταια. Ο Θόδωρος Βενάρδος είχε αποδράσει για πάντα…
Ο ιατροδικαστής Δημοσθένης Μπούκης ήταν κατηγορηματικός: «Καθαρή περίπτωση αυτοκτονίας»… Όμως…
Άλλος τον σκότωσε
Ο συγκρατούμενος του Βενάρδου, Χρήστος Ρούσσος (ο κινηματογραφικός «Άγγελος») θα πει χρόνια μετά: «Δεν ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά καθυστέρησαν οι φύλακες και δεν τον προλάβανε. Γι’ αυτό πέθανε».
Ο Βλάσης Ψοφάκης, πρώην ισοβίτης αφηγήθηκε στο vice.com: «Έκανε απόπειρες εκ του ασφαλούς. Στην τελευταία όμως απόπειρα που έκανε στη Β΄ Πτέρυγα στον Κορυδαλλό, εμπιστεύτηκε ένα καθίκι, που αντί να του προσφέρει πρώτες βοήθειες, του κλότσησε το σκαμπό και τελείωσε ο Θόδωρος. Όμως στο τέλος, εκεί που τον είχαν φτάσει, όπως το είχαν κάνει, τον είχαν αρρωστήσει, δεν ήταν ο Θόδωρος που μπήκε…».
Και ο διαβόητος Βαγγέλης Ρωχάμης σε τηλεοπτική του συνέντευξη είχε δηλώσει: «Ο Βενάρδος τους είχε ξεφτιλίσει κι έπρεπε να πληρώσει. Έκανε κάποια κόλπα προσπαθώντας να βγει με ανήκεστο βλάβη και εκεί πάνω στα κόλπα κρεμάστηκε από έναν φύλακα που θα τον ξεκρεμούσε αμέσως. Όμως εκείνος αντί να κόψει το σχοινί, τον άφησε κρεμασμένο κι έφυγε. Ήτανε βαλτός»!
«Εννέα μέρες μετά το θάνατό του είχε προγραμματιστεί να γίνει νεκροψία με εισαγγελική παραγγελία» θα πει χρόνια αργότερα η τελευταία σύντροφός του Άννα Β. «Είχαν διατάξει να πραγματοποιηθεί εκταφή και νεκροψία καθ΄ ότι είχαν προκύψει νέα στοιχεία. Για παράδειγμα παρατηρήθηκαν μώλωπες στο δεξί του μάγουλο. Ένας αυτόχειρας, ο οποίος επιλέγει να δώσει τέρμα στη ζωή του με αυτόν τον τρόπο, δεν έχει πιθανότητες να αυτοτραυματιστεί και ειδικά στο μάγουλο. Υπάρχουν φωτογραφίες μετά το θάνατό του που φαίνεται το σημάδι στο μάγουλό του. Παρευρισκόμουν στη διαδικασία της εκταφής, όταν επενέβη η αστυνομία για να τη σταματήσει, με νέα απόφαση εισαγγελέα».
Δύσκολα παιδικά χρόνια
Ο Θόδωρος Βενάρδος είχε γεννηθεί στον Βοτανικό στις 13 Μαϊου του 1949· Λέγεται ότι ο πατέρας του ήταν βίαιος και ξεσπούσε στον μικρό Θόδωρο, αλλά «έφυγε» νωρίς. Ο Θόδωρος μεγάλωσε με τον ακόμα πιο σκληρό από τον πατέρα του, πατριό του, σπούδασε μηχανικός και ακολούθησε το επάγγελμα του ναυτικού. Πήρε απολυτήριο στρατού «λόγω ψυχικής νόσου»· παντρεύτηκε δυο φορές.
Το χολιγουντιανό παρουσιαστικό του, ο τρόπος που λήστεψε τις τράπεζες και η μυθιστορηματική συνέχεια της ζωής του, αλλά και το τραγικό τέλος του έχουν αναγάγει τον Θόδωρο Βενάρδο στη συνείδηση του λαού ως ρομαντικό και ευαίσθητο ληστή…
Και ίσως τι πιο αντιπροσωπευτικό για επίλογο από το τελείωμα των στίχων του «Ευαίσθητου Ληστή» του Νίκου Γκάτσου: «Μα τώρα που ‘φτασε η στιγμή να κλείσουν οι λογαριασμοί ποιος τάχα θα μπορέσει να δει πως είχα μια καρδιά σαν της αγάπης τα παιδιά και να με συγχωρέσει;»…
Πηγές του ethnos.gr: Lifo, Vice, «Εθνος», Πάνος Σόμπολος, eglima.wordpress.com
