Ποιος είπε ότι τα τραγούδια δεν είναι βγαλμένα απ’ τη ζωή; Πάμε στον Άδωνι για καφέ ακόμα και σήμερα! Τέλη της δεκαετίας του ’50, στη Νέα Σμύρνη
Σ΄ ένα παλιό τυπογραφείο στη μέση του πουθενά, το μεράκι και η φιλοδοξία της οικογένειας Φραγκούλη δημιούργησε ένα τόπο αναψυχής, σημείο αναφοράς για τις γενιές που θα ξεπηδούσαν μέσα από τις σκιές της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ένα ετερόκλιτο πλήθος ανθρώπων άρχισε να συχνάζει στην σάλα συνδυάζοντας καφέ και υπέροχα γλυκά με θέα τον κήπο με τις αμυγδαλιές. Καλλιτέχνες, διανοούμενοι, αθλητές και πολιτευόμενοι απολάμβαναν ώρες χαλάρωσης και κοινωνικής ζωής σε αυτό το μοναδικό στέκι που με τον καιρό γινόταν πνευματικό κέντρο για την εκλεπτυσμένη μικροκοινωνία της περιοχής.
Τα χρόνια πέρασαν, ο ερημότοπος έδωσε τη θέση του στην πασίγνωστη πλατεία της Νέας Σμύρνης, και στον “Άδωνι” συνεχιζόταν αυτή η παράξενη ζύμωση. ” Εδώ σύχναζαν η Τζένη Βάνου, η Αλέκα Κανελλίδου, ο Γιάννης Σπάρτακος, ο Στράτος Διονυσίου και πολλοί ακόμα. Ήταν μόνιμοι πελάτες. Ερχόντουσαν να πιούν τον καφέ τους, να συζητήσουν ή να αγοράσουν γλυκά» επισημαίνει ο κύριος Φραγκούλης ο νεότερος και συνεχίζει: «Τη δεκαετία του ’90 οι μισές μεταγραφές του Πανιωνίου επί Δενδρινού είχαν υπογραφεί μέσα στο “Άδωνις”».
Το 1986 η Πρωτοψάλτη τραγούδησε σε μουσική και στίχους Σταμάτη Κραουνάκη: “Πάμε στον Άδωνι για καφέ που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές και που πηγαίνει και μια χοντρή νευρικιά Κυριακή να της φύγει το στρες” Τίποτα δεν ήταν επίπλαστο, ούτε καν η χοντρή κυρία που όντως περνούσε από του “Άδωνι” κάθε Κυριακή και τηρώντας ένα τελετουργικό που σέβονταν θέλοντας και μη οι θαμώνες, άρπαζε τον καφέ κάποιου τον έπινε μονορούφι και εξαφανιζόταν!
Τα χρόνια πέρασαν, άνθρωποι και παρέες σκόρπισαν, μαγαζιά άλλαξαν χέρια, κάποια έκλεισαν, άνοιξαν άλλα, το στέκι του “Άδωνι” παραμένει ανοιχτό, ανακαινισμένο, με την ψυχή του χτες και του σήμερα. Τα τραγούδια έχουν Ιστορία!
