Μία ακόμα βραδιά του Release Athens 2024 με πολύ έντονες συγκινήσεις, με του pop rock θρύλους από το Μπέρμιγχαμ
Η αποπνικτική ζέστη των ημερών δε θα μπορούσε να κρατήσει τους μουσικόφιλους μακριά από μια τέτοια περίσταση. Κατηφορίζοντας στην Πλατεία Νερού και βλέποντας αρκετό κόσμο να έχει ήδη μαζευτεί από νωρίς μπροστά στη σκηνή του φεστιβάλ Release Athens, μπορούσε εύκολα κάποιος να καταλάβει το πόσο όμορφα θα εξελισσόταν και αυτή η συναυλιακή βραδιά με headliners τους Duran Duran. Άνθρωποι όλων την ηλικιών, οικογένειες, κυρίως δε η γενιά που αγάπησε την pop των 80s και 90s μέσα από εκείνες τις σκληρές μάχες για να «πιάσει» το MTV, στις τηλεοράσεις παλαιάς τεχνολογίας.
Κόσμος από κάθε κοινωνική τάξη, με t-shirts από Pet Shop Boys μέχρι κάποιο extreme metal σχήμα, απτή απόδειξη για το πόσο οικουμενικός μπορεί να γίνει ένας καλλιτέχνης, ένα συγκρότημα και η μουσική τους. Ο Σπύρος Παγιατάκης προετοίμασε το έδαφος με γνωστά και άγνωστα hits των 80s να ακούγονται από τα μεγάφωνα, στη χρονομηχανή που θα μας ταξίδευε στο εφηβικό μας soundtrack.
Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ο Βορειοιρλανδός JC Stewart, ο οποίος κλήθηκε τελευταία στιγμή (όπως μας ανέφερε και ο ίδιος) να παίξει ως support act. Οι ήχοι του όμορφοι και νοσταλγικοί, με τις φανερές επιρροές από Coldplay και Jack Savoretti να κάνουν τους πιο υποψιασμένους να χαμογελούν πονηρά. Στα 27 του χρόνια, με δύο EPs και αμέτρητα singles, ο JC Stewart ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι εμφανιζόμενος σε οποιοδήποτε party ή club, σε Belfast και Derry, το οποίο θα τον δέχονταν, κυκλοφορώντας το πρώτο του επίσημο τραγούδι στην ηλικία των 18 και εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα σύγχρονα διαδικτυακά εργαλεία.
Η στιγμή της καθολικής αναγνώρισης έρχεται με τη διασκευή στο theme των F.R.I.E.N.D.S., με τη Τζένιφερ Άνιστον να κάνει share το video και τον JC Stewart να γίνεται αμέσως viral, σύμφωνα με τις επιταγές του σύγχρονου internet. Ο Stewart είναι ευδιάθετος, μας συστήνει τους φίλους και συνεργάτες του, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τους headliners της βραδιάς. Με το 40λεπτο του να περνά εξαιρετικά ευχάριστα, μας αποχαιρέτησε και ενώ η αναμονή για τους Duran Duran βρισκόταν ήδη στην κορύφωσή της.
Όταν περιμένεις να εμφανιστεί στη σκηνή ένα γκρουπ όπως οι pop θρύλοι από το Μπέρμιγχαμ, είναι δεδομένο πως στη μνήμη σου θα επανέλθουν εικόνες και αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Χωρίς internet, χωρίς τις πλατφόρμες που σήμερα έχουν κάνει τη μουσική τόσο προσβάσιμη, μιας εποχής όπου το ραδιόφωνο, το MTV, το «Μουσικόραμα» και οι μικρές «τζούρες» από τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης μας έφερναν σε επαφή με τα συγκεκριμένα ακούσματα, δημιουργούσαν ένα ασυναίσθητο δέσιμο με τους καλλιτέχνες που σε μεγάλο βαθμό έχει εκλείψει σήμερα.
Οι αρκετές χιλιάδες κόσμου που συγκεντρώθηκαν μετά τη δύση του ήλιου σχημάτισαν ένα ιδιαίτερο «μωσαϊκό», καθώς ανάμεσά τους μπορούσε κάποιος να διακρίνει rockers, οπαδούς του new wave, τους παλιούς «καρεκλάδες», ανθρώπους που ήρθαν να τιμήσουν τις παραστάσεις των νεανικών τους χρόνων. Τα φώτα χαμηλώνουν και το φουτουριστικό clip που προβάλλεται από το video wall του Release Athens, σηματοδοτεί την έναρξη ενός party το οποίο θα μείνει αξέχαστο σε όσους το παρακολούθησαν.
Οι Duran Duran περνούν μια δεύτερη νεότητα. Δεν είναι μόνο η ποιότητα των τελευταίων τους δίσκων αλλά και το γεγονός ότι πρόκειται για ένα γκρουπ που αγαπά φανερά αυτό που κάνει, γεγονός που ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις καταδεικνύεται στις ζωντανές εμφανίσεις. Στη σκηνή του Release απολαύσαμε μία καλοκουρδισμένη μηχανή, ένα σύνολο μουσικών που συνεννοείται με κλειστά μάτια, όντας χρόνια συμπαίκτες, μουσικών με περίσσεια αυτοπεποίθηση και σιγουριά για το ότι δίνουν στο κοινό αυτό για το οποίο αγόρασαν το εισιτήριο τους, ίσως και κάτι παραπάνω.
Με την 80s αισθητική να παντρεύεται με αναφορές στην Τεχνητή Νοημοσύνη και τη σύγχρονη διαδικτυακή πραγματικότητα, με τον mastermind Nick Rhodes να αποτελεί βράχο και ήρεμη δύναμη πίσω από τα πλήκτρα, κυρίως όμως με έναν Simon LeBon ο οποίος στα 64 του χρόνια δείχνει ακούραστος, ορεξάτος και ενεργητικός, παίζοντας συνεχώς με το κοινό και έχοντας τη φωνή του σε εξαιρετική κατάσταση. Η νοσταλγική διάθεση των τραγουδιών των Duran Duran συνδυάστηκε άψογα με μια σύγχρονη επαγγελματική live εμφάνιση, αλλά ήταν και το ίδιο το setlist που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο, που δημιούργησε τα πιο έντονα συναισθήματα στους παρευρισκόμενους.
Η τριάδα «Wild Boys», «Hungry Like the Wolf» και «A View to A Kill» που άναψε το party για τα καλά, τα ξεσηκωτικά «Planet Earth» και «(Reach up for the) Sunrise», οι δύο διασκευές στα «Super Freak» (Rick James) και «Psycho Killer» (Talking Heads). Πάνω από όλα ίσως το κλείσιμο με «Save a Prayer» και «Rio», αλλά και η δυάδα Come Undone / Ordinary World, με το δεύτερο σε μια συγκλονιστική εκτέλεση να αφιερώνεται στους δοκιμαζόμενους αυτή τη στιγμή λαούς της γης. Με τον κόσμο να παραληρεί, οι Duran Duran μας αποχαιρέτησαν γνωρίζοντας πολύ καλά πως θα μνημονεύουμε αυτή τη συναυλία για πολλά χρόνια.
Ο κόσμος που αποχωρούσε δεν ήταν απλά ικανοποιημένος, ένιωθε ευγνωμοσύνη για αυτό που μόλις παρακολούθησε. Άνθρωποι που με το άκουσμα μισής μελωδίας των Duran Duran ανέσυραν τις πιο όμορφες εικόνες από τη μνήμη τους, τις σημαντικές στιγμές της ζωής τους που συνοδεύτηκαν από το soundtrack που το συγκρότημα από το Μπέρμιγχαμ συνέθεσε για αυτούς. Στην Πλατεία Νερού στήθηκε μία ακόμα μουσική γιορτή, με τον καύσωνα του 2024 να ταυτίζεται μελλοντικά με κάποιες από τις σπουδαιότερες συναυλιακές μας εμπειρίες. Σε ένα καλοκαίρι που δεν έχει τελειώσει και είναι πολύ πιθανό να κρατάει τα καλύτερα για το τέλος.
πηγή: athensvoice.gr
