Μυρτώ της Πάρου: Ραγίζει καρδιές η μητέρα της – «έχουν περάσει 12 χρόνια που δεν τα έζησες»
Δώδεκα χρόνια συμπληρώθηκαν από τη μέρα που η Μυρτώ Παπαδομιχελάκη έπεσε θύμα βιασμού και άγριας κακοποίηση στην Πάρο όπου έκανε διακοπές
Συμπληρώθηκαν χθες 12 χρόνια από την ημέρα που η Μυρτώ Παπαδομιχελάκη, τότε ανήλικη, έπεσε θύμα μιας φρικτής εγκληματικής ενέργειας στην Πάρο. Το 2012, η Μυρτώ περπατούσε αμέριμνη στην ακροθαλασσιά, όταν δέχθηκε επίθεση που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στη ζωή της και των αγαπημένων της.
Η ιστορία της σόκαρε το πανελλήνιο. Η Μυρτώ, που είχε πάει για διακοπές με την οικογένειά της, βρέθηκε άγρια κακοποιημένη από τον δράστη, ο οποίος αρχικά ισχυρίστηκε πως η επίθεσή του είχε σκοπό την κλοπή του κινητού της. Το τραγικό αυτό γεγονός είχε σοβαρές συνέπειες στην υγεία της Μυρτώς, η οποία σήμερα ζει με σοβαρές αναπηρίες και δυσκολίες επικοινωνίας.
Η μητέρα της, Μαρία Κοτρώτσου, δεν έχει φύγει ποτέ από το πλευρό της κόρης της. Κάθε μέρα, η κ. Κοτρώτσου δίνει τη δική της μάχη, κρατώντας ζωντανή την ελπίδα για κάποιο θαύμα. Με αφρομή αυτή την ημέρα, εκφράζει την ανείπωτη θλίψη της, λέγοντας: «Κάθε χρόνος που περνάει βαραίνει περισσότερο την ψυχή μου, γιατί απομακρύνομαι από την υλοποίηση του θαύματος που κρατάει την ελπίδα μου ζωντανή».
Το συγκινητικό μήνυμα της μητέρας της στο Facebook
Με αφορμή τη συμπλήρωση των 12 ετών από τη μέρα της άγριας επίθεσης η Μαίρη Κοτρώτσου έγραψε το εξής μήνυμα στο Facebook:
«2012-2024
12 χρόνια από τότε….
12 χρόνια και ακόμη δεν συνήθισα την νέα σου εικόνα…
12 χρόνια που μου λείπουν τα ζουζουνίσματα σου, η φωνή σου, η ενεργητικότητα σου.
Κάθε χρόνος που περνάει βαραίνει περισσότερο την ψυχή μου, γιατί απομακρύνομαι από την υλοποίηση του θαύματος που κρατάει την ελπίδα μου ζωντανή. Σαν μια φλόγα που στην αρχή φουντώνει, αλλά όσο περνάει η ώρα αρχίζει να χαμηλώνει, μέχρι να σβήσει.
Απ την άλλη πλευρά, κάθε χρόνος είναι ακόμη 365 μέρες που είμαι μαζί σου, που βλέπω το χαμόγελό σου, που νιώθω την ανάσα σου, την ζεστασιά σου… και αυτό είναι ευτυχία! Γιατί μου έχει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία!
Μα αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ απ όλα είναι ότι ο χρόνος περνάει χωρίς εσύ να τον ζεις όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου… και ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια που δεν τα έζησες …
Και στο τέλος θα μιλάω για την ζωή που δεν έζησες…
Γι αυτό θέλω να κάνω για σένα οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει μια γεύση ζωής. Θα σε πηγαίνω όπου μπορώ να βλέπεις τι κάνουν όλοι οι άλλοι άνθρωποι, να γεύεσαι έστω μια μικρή γωνία από το πιάτο της ζωής και ας μην συμμετέχεις όπως θα έπρεπε στα 27 σου χρόνια, και ας σκίζεται η καρδιά μου που κοιτάς από μακριά την ζωη των συνομιλητών σου, ενώ εσύ είσαι καθηλωμένη σε ένα αναπηρικό καρότσι, χωρίς να μπορείς να τρέξεις να χαρείς να μιλήσεις, ενώ εγώ εκείνη την ώρα σκέφτομαι: άραγε τι νιώθει τώρα; Υποφέρει? Χαίρεται που έστω βλέπει και συνάμα να ακούω: «μπράβο για το κουράγιο σας»!
Δεν έχω παραπάνω κουράγιο από κανένα! Το μέσα μου κανείς δεν το ξέρει, αλλά θέλω να σου δίνω χαρά, ελπίδα, δύναμη, γι αυτό προσπαθώ! Και θα προσπαθώ όσο μπορώ και όσο αντέχω!
Ίσως πάλι όλο αυτό να είναι ένας ευσεβής πόθος, αφού η ζωή είναι τόσο περίπλοκη και τόσο πολύπλοκη και φεύγει τόσο γρήγορα!»
πηγή: infokids.gr
