Η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στις αερομεταφορές – ουρές στον έλεγχο, μικροσκοπικά ή ανύπαρκτα τρόφιμα εν πτήσει, χρεώσεις για οτιδήποτε «έξτρα» και γεμάτα αεροσκάφη – μπορεί να σας κάνει να αναπολείτε τη «χρυσή εποχή» των αεροπορικών. Κακώς, λέει η καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Dayton, Janet Bednarek
Σε ανάλυσή της στην ιστοσελίδα The Conversation, η Bednarek κάνει μία αναδρομή στα πραγματικά προβλήματα για τους επιβάτες της «χρυσής εποχής».
Καθυστερήσεις
Κατ’ αρχάς, τη δεκαετία του 1950, οι αεροπορικές προωθούσαν τα ταξίδια ως πολυτέλεια: πλήρη γεύματα σε κανονικά πιάτα, ευρύχωρες αεροπορικές θέσεις, με τους επιβάτες να ντύνονται πάντοτε με τα καλά τους ρούχα. Πριν την έλευση των τζετ, όμως, τα περισσότερα επιβατικά αεροπλάνα ήταν ελικοφόρα, όπως το αεροσκάφος τύπου DC-4, τα οποία έπιαναν χαμηλό ύψος (10.000 έως 12.000 πόδια) και δεν μπορούσαν να πετάξουν σε κακοκαιρία. Οι καθυστερήσεις και οι αναταράξεις ήταν συχνές, ενώ πολλές φορές χρειάζονταν και σακούλες για εμετό.
Άλλα αεροσκάφη ήταν πιο ευρύχωρα και είχαν μεγαλύτερες δυνατότητες. Ενδεικτικά το Boeing Stratocruiser χωρούσε 50 επιβάτες πρώτης θέσης ή 81 επιβάτες σε οικονομική θέση έναντι 21 στο DC-3. Πετούσε στα 32.000 πόδια με δυνατότητες πτήσης στην κακοκαιρία. Ωστόσο, μόλις 56 τέτοιου τύπου αεροσκάφη μπήκαν σε στόλους αεροπορικών, τουλάχιστον στις ΗΠΑ.
Τα μεταγενέστερα DC-6 και DC-7 πετούσαν σχετικά χαμηλά (περίπου 20.000 πόδια), ενώ οι κινητήρες ήταν ογκώδεις, περίπλοκοι και δύσκολοι στη συντήρηση, γεγονός που οδηγούσε σε συχνές καθυστερήσεις.
Κόστος
Στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, σχεδόν όλοι πετούσαν στην πρώτη θέση. Τις επόμενες δύο δεκαετίες, οι αεροπορικές προωθούσαν περισσότερο τις οικονομικές θέσεις, οι οποίες όμως εξακολουθούσαν να είναι ακριβές. Το 1955, για παράδειγμα, τα φθηνότερα εισιτήρια στο Νέα Υόρκη – Παρίσι ξεκινούσαν από τα 3.200 δολάρια (ποσό κατ’ αντιστοιχία με τα σημερινά δεδομένα).
Παρότι τα τζετ οδήγησαν σε μείωση του κόστους, οι πτήσεις εξακολουθούσαν να είναι «άπιαστες» για τον μέσο εργαζόμενο. Κατά τη δεκαετία του 1960, συχνότερα πετούσαν άνδρες, λευκοί, επιχειρηματίες, οι οποίοι κινούνταν με εταιρικά έξοδα, λέει η Bednarek.
Κίνδυνοι
Επίσης, πολλοί ξεχνούν ότι στη «χρυσή εποχή» των αεροπορικών, τα ταξίδια ήταν πολύ πιο επικίνδυνα από σήμερα. Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 οι αεροπορικές στις ΗΠΑ κατέγραφαν τουλάχιστον 6 συντριβές αεροσκαφών ετησίως. Ενδεικτικά, τουλάχιστον μέχρι και τη δεκαετία του 1970, τα αεροδρόμια είχαν σε περίοπτη θέση περίπτερα για ασφάλειες πτήσεων.
Και βέβαια, αξιοσημείωτος ήταν και ο αριθμός των αεροπειρατειών. Χαρακτηριστικά, μεταξύ του 1968 και του 1972 στο πλαίσιο του λεγόμενου «Take me to Cuba» έγιναν αεροπειρατείες σε 137 αμερικανικά αεροσκάφη. Επίσης, ο ακόμη άγνωστων στοιχείων «D.B. Cooper» κατάφερε να αποσπάσει 200.000 δολάρια από Boeing 727 το 1971, ενώ στη συνέχεια πήδηξε από το αεροσκάφος με αλεξίπτωτο.
Και εάν όλα αυτά δεν σας πείθουν, λέει η Bednarek, σκεφτείτε το εξής: το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της πτήσης επιτρεπόταν.
moneyreview.gr με πληροφορίες από The Conversation
