Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κορίνθιου Λευτέρη Μπατσιαλιά («ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑ»-1992), κυρίως τα περί των κατοχικών γεγονότων, δρώμενων, στην πόλη της Κορίνθου, όπως τα έζησε, τα «είδε» και τα πρόβαλε στο βιβλίο, ο συγγραφέας
Όταν έφτασαν οι Ιταλοί στην Κόρινθο, το 1941, εγκατέστησαν στο Δικαστικό Μέγαρο την κεντρική τους διοίκηση. Κάθε πρωί ερχόταν μια διμοιρία πυροβολικού με πλήρη εξάρτηση και τη μεγάλη μπάντα τους (50 όργανα) να προπορεύεται, για να κάνει την έπαρση της ιταλικής σημαίας μπροστά από την κεντρική διοίκηση. Τι σημαία αυτή τότε εμείς τη λέγαμε «κουρελιάρα». Το βράδυ ξαναρχόταν η μπάντα με την διμοιρία για να κάνει την υποστολή της «κουρελιάρας». Κατά τη διάρκεια της έπαρσης και υποστολής όλοι οι παρευρισκόμενοι Έλληνες, ήταν υποχρεωμένοι να κάθονται σε στάση προσοχής και εντελώς ακίνητοι.
Οι καραμπινιέροι παρακολουθούσαν, και όποιον έβλεπαν να κινείται έστω και στο ελάχιστο, τον ξυλοφόρτωναν για τα καλά. Αυτοί οι ξυλοδαρμοί ήταν σχεδόν, καθημερινό φαινόμενο. Πολλοί Κορίνθιοι γεύτηκαν το ξύλο της «κουρελιάρας». Με το όνομα «κουρελιάρα» είχαμε βαφτίσει την κάθε ιταλική σημαία, αλλά η αρχή έγινε από την ιερή σημαία των Ιταλών του τάγματος Γαριβάλδη, η οποία ήταν πράγματι σκισμένη στη μια της άκρη (από τις οβίδες του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, έλεγαν). Οι ξυλοδαρμοί λόγω «κουρελιάρας» έγινα γνωστοί πολύ γρήγορα σ΄ όλη την Κόρινθο και προσέχαμε πολύ τις ώρες έπαρσης και υποστολής.
Την πραγματική «κουρελιάρα», την κατέβαζαν κάθε Σάββατο με πολύ πιο επίσημη τελετή. Μπροστά η στρατιωτική μπάντα, κατόπιν ένας ολόκληρος λόχος του πυροβολικού και πίσω ακολουθούσαν σαν οπισθοφυλακή οι «ξυλοκόποι» Αυτοί ήσαν οι καραμπινιέροι με ρόπαλα που ξυλοφόρτωναν τους Έλληνες σε περίπτωση που δεν κάθονταν προσοχή. Την πρώτη φορά που εμφανίστηκε η πραγματική κουρελιάρα, ξεκίνησαν από το 2ο Δημοτικό σχολείο (κοντά στο ποτάμι) και ακολουθώντας την κεντρική λεωφόρο (Εθνικής Αντιστάσεως) έφτασαν μπροστά στο δικαστικό μέγαρο. Εγώ μαζί με ένα φίλο μου, ήμουν στο πεζοδρόμιο της κεντρικής λεωφόρου και σταθήκαμε προσοχή για να αποφύγουμε το «ξύλο της κουρελιάρας», αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε.
Οι καραμπινιέροι ρίχτηκαν πάνω μας και άρχισαν να μας κτυπούν με μανία και μας φώναζαν: Solutate la bandiera tuti romana. Φάγαμε αρκετό ξύλο και μάθαμε επί πλέον, ότι ειδικά για την ¨κουρελιάρα» δεν αρκούσε το να σταθείς προσοχή, αλλά έπρεπε ακόμα να χαιρετάς φασιστικά, δηλαδή με το ένα χέρι ψηλά. Αφού μάθαμε και το «νέο της κουρελιάρας» κάθε Σάββατο όταν ακούγαμε την μπάντα να έρχεται από μακριά, φεύγαμε ακόμα πιο μακριά, για να βγούμε έξω από την ακτίνα δράσης των «ξυλοκόπων».
Οι περισσότεροι κορίνθιοι απέφευγαν να είναι θεατές της έπαρσης και της υποστολής της ιταλικής σημαίας. Επειδή όμως η θέση όπου γινόταν η τελετή της σημαίας, ήταν το κέντρο της πόλης, κινείτο όπως ήταν φυσικό , πολύς κόσμος και όταν άκουγαν την μπάντα να έρχεται από μακριά ,έμπαιναν μέσα στα μαγαζιά, για να κρυφτούν από τα εξωτερικά βλέμματα των Ιταλών καραμπινιέρων. Πολλοί όμως συμπατριώτες μας έφαγαν το ξύλο της σημαίας, γιατί βρέθηκαν στο «δραστικό βεληνεκές» της σημαίας…
πηγή: Μιχάλης Παπαμανωλάκης
