O «Άγιος» της ιταλικής μόδας παραλίγο να γίνει γιατρός: H άγνωστη ζωή του Τζόρτζιο Αρμάνι
11 Ιουλίου 1934
Γεννιέται ο Ιταλός σχεδιαστής μόδας Τζόρτζιο Αρμάνι. Παρότι αρχικά αποφάσισε να σπουδάσει γιατρός, διαπίστωσε ότι η θέα του αίματος τον κάνει να ανακατεύεται και αποφάσισε να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο στο τρίτο έτος.
Ο άνθρωπος που σήμερα αποκαλείται «Βασιλιάς Τζόρτζιο» στην Ιταλία, είναι κάτι σαν προστάτης άγιος της μόδας στη γειτονική χώρα. Έχει σχεδιάσει τις στολές της αστυνομίας, έχει προμηθεύσει τους Μιλανέζους οδηγούς ταξί και έχει δημιουργήσει μέχρι και το εξώφυλλο ενός βιβλίου ύμνων του Πάπα. Σήμερα, η αυτοκρατορία Armani περιλαμβάνει όχι μόνο ρούχα, αλλά και έπιπλα, αρώματα, ρολόγια, εστιατόρια, ξενοδοχεία, νυχτερινά κλαμπ, ιδιωτικές κατοικίες, ακόμα και σοκολατάκια. Όσο για τον ίδιο τον σχεδιαστή, διαθέτει περιουσία 11,5 δισ. δολαρίων και είναι ο πλουσιότερος σχεδιαστής του κόσμου.
Όμως αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι ο Αρμάνι δημιούργησε τον οίκο που φέρει το όνομά του όταν πια είχε μπει στην 4η δεκαετία της ζωής του, με τη βοήθεια του τότε συντρόφου του και ενός παλιού Σκαραβαίου.
Έως τότε, ο Τζόρτζιο Αρμάνι δούλευε για το πολυκατάστημα La Rinascente και σχεδίαζε ρούχα για λογαριασμό του οίκου Cerruti.
Ήταν ο σύντροφος της ζωής του, ο Σέρτζιο Γκαλεότι, με τον οποίο διατηρούσε σχέση από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, που τον έπεισε να ακολουθήσει το όραμά του και να δημιουργήσει τη δική του σειρά ρούχων. Δέκα χρόνια νεότερος από τον Αρμάνι, ο Γκαλεότι ήταν ένας bon vivant που έμελλε να γίνει η κινητήριος δύναμη πίσω από τα πιο μεγάλα βήματα του σχεδιαστή.
Οι δυο τους ίδρυσαν τον οίκο Armani το 1975, με τα χρήματα που πήραν όταν πούλησαν ένα παλιό Wolkswagen. Όσο ο Αρμάνι σχεδίαζε, ο Γκαλεότι ασχολούνταν με όλα τα άλλα, φροντίζοντας να πουλήσει τις δημιουργίες του σχεδιαστή στα μεγάλα πολυκαταστήματα πριν καν αυτές ολοκληρωθούν και χτίζοντας τελικά την εικόνα του διάσημου δημιουργού. Με το θάνατό του, το 1985 από AIDS, πολλοί πίστεψαν ότι αυτό θα ήταν το τέλος του οίκου μόδας που πλέον είχε γίνει ένα από τα σύμβολα της οικονομικής αναγέννησης της Ιταλίας. Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, όμως, ο ίδιος ο Αρμάνι έσπευσε να αναλάβει τα πάντα και δεν σταμάτησε έκτοτε.
Την εποχή εκείνη, ο Αρμάνι έφερε την επανάσταση στις ντουλάπες των εργαζόμενων γυναικών, αντικαθιστώντας τις λουλουδάτες φούστες τους με κομψά κοστούμια σε ουδέτερα χρώματα. «Ήθελα να ντύσω τη γυναίκα που ζει και εργάζεται, όχι τη γυναίκα σε έναν πίνακα», έχει πει ο ίδιος. Κόντρα στις υπερβολές της μόδας της δεκαετίας του ’80 και με φόντο την άνοδο του φεμινισμού, ο Αρμάνι άλλαξε τη μόδα, κάτι που όπως θα έλεγε αργότερα, δεν ήταν δύσκολο, αφού τα σχέδια της εποχής ήταν «γελοία».
«Ήμουν ο πρώτος που μαλάκωσε την εικόνα των ανδρών και σκλήρανε την εικόνα των γυναικών», είχε πει κάποτε ο σχεδιαστής.
Έγινε όμως και ο «πατέρας» του red carpet, καθώς οι πιο λαμπερές ηθοποιοί εκείνης της περιόδου, από την Αντζέλικα Χιούστον και την Τζόντι Φόστερ έως την Μισέλ Φάιφερ, άφησαν στην άκρη τις τουαλέτες τύπου «Δυναστείας» και περπάτησαν στο κόκκινο χαλί με τις μινιμαλιστικές δημιουργίες του Αρμάνι.
Ωστόσο, η στιγμή που καθιέρωσε τον Τζόρτζιο Αρμάνι δεν ήταν άλλη από εκείνη που ο κινηματογραφικός φακός κατέγραψε τον «American Gigolo» Ρίτσαρντ Γκιρ να αραδιάζει πάνω στο κρεβάτι μερικά από τα αγαπημένα του κοστούμια. Την στιγμή εκείνη, το επαγγελματικό ντύσιμο των ανδρών άλλαξε για πάντα. Μέσα στην εμμονή των ’80s με την εξωτερική εμφάνιση, άνδρες από όλο τον κόσμο εγκατέλειπαν τα αυστηρά μπλε και γκρι κοστούμια που έως τότε μονοπωλούσαν τους χώρους εργασίας, για τα στυλάτα σακάκια του Αρμάνι στο χαρακτηριστικό χρώμα «γκρεζ».
Δεκαετίες αργότερα, ο Αρμάνι αποτελεί το σπάνιο είδος του σχεδιαστή που δηλώνει ότι αδιαφορεί για τις τάσεις της μόδας. «Ποτέ δεν με ενδιέφερε να είμαι trendy απλά για να είμαι trendy», θα έλεγε στους Financial Times. «Έχω το δικό μου όραμα και τις ιδέες μου και δεν φοβάμαι να πάω κόντρα στο ρεύμα. Άλλωστε, οι τάσεις της μόδας αλλάζουν διαρκώς».
Όσο για το εάν σχεδιάζει να συνταξιοδοτηθεί; Κάποτε είχε πει ότι θα του φαινόταν «γελοίο» εάν ήταν ακόμα κορυφαίος σχεδιαστής στα 85 του. «Το έχω ήδη περάσει αυτό!», παραδεχόταν σε μία συνέντευξή του, σπρώχνοντας τώρα το όριο της συνταξιοδότησής του στα 90.
