Διαδρομές: Άγιοι Θεόδωροι – Ισθμός – Λουτράκι – Λίμνη Βουλιαγμένης – Περαχώρα

Ο πρώτος δήμος που συναντάς μπαίνοντας στην Κορινθία είναι ο Δήμος Λουτρακίου – Περαχώρας – Αγίων Θεοδώρων και συγκεκριμένα οι Άγιοι Θεόδωροι

Η πόλη είναι χτισμένη βορειοανατολικά στην περιοχή της αρχαίας Κρομμυωνίας, η οποία ανήκε στη Μεγαρίδα μέχρι τον 6^ο π.Χ. αιώνα, πριν περιέλθει στην Κόρινθο.

Ο Στράβωνας στα «Γεωγραφικά» του, αλλά και ο Παυσανίας, αναφέρουν ότι εδώ ζούσε η Φαιά, ο τρομερός αγριόχοιρος που λυμαινόταν την περιοχή και κατέστρεφε τα σπαρτά και τις καλλιέργειες. Ο μυθικός ήρωας Θησέας, εκτελώντας έναν ακόμα άθλο του, φόνευσε τη Φαιά, στο πέρασμά του από την Τροιζήνα προς την Αθήνα.

Η αρχαιολογική σκαπάνη, το 1961, έφερε στο φως τα ερείπια της αρχαίας Κρομμυώνας και πολλά σημαντικά ευρήματα, όπως το άγαλμα του θεού Απόλλωνα, μελανόμορφα αγγεία, γεωμετρικούς και λακκοειδείς τάφους. Σημαντικό, επίσης, εύρημα είναι ένας μικρός κυκλικός χώρος, ο οποίος δεν έχει προσδιοριστεί εάν είναι λατρευτικός χώρος ή μικρή ορχήστρα θεάτρου.

Τα μεγαλοπρεπή Γεράνεια όρη υψώνονται ασάλευτα, επιβλητικά, πάνω από τους Αγίους Θεοδώρους, με χειμαρροπόταμους ν’ αυλακώνουν τις πλαγιές τους. Στην καρδιά του βουνού, σε υψόμετρο 1150 μέτρων, σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία πνιγμένη στα πεύκα, βρίσκεται χτισμένη η ιστορική μονή Πραθίου, ένα πλούσιο κοινοβιακό μοναστήρι με αξιόλογη δράση από την ίδρυσή του μέχρι και το 1821. Χρονολογείται από τον 11^ο αιώνα και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά και παλαιότερα μοναστήρια της περιοχής. Σώζονται ερείπια των κελιών και των αποθηκών και το καθολικό της μονής. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το μωσαϊκό του αλλά και οι λιγοστές αλλά παμπάλαιες βυζαντινές αγιογραφίες του 1466.

Η πόλη των Αγίων Θεοδώρων οφείλει την ονομασία της στο παραδοσιακό εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, κτισμένο στη θέση παλαιοχριστιανικής εκκλησίας.

Μεγάλη ιστορική σημασία έχει η πλατιά λίθινη πλάκα που φέρει χαραγμένο επίγραμμα των ύστερων ρωμαϊκών χρόνων και βρίσκεται δεξιά της εισόδου της εκκλησίας. Το επίγραμμα αυτό προέρχεται από τον τάφο ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού και το περιεχόμενό του θα μπορούσε να συγκριθεί με τα σημαντικότερα της αρχαιότητας.

Η Φιλοστράτα πληροφορεί η ίδια τους διαβάτες πως στο τέλος του 14^ου έτους της ηλικίας της λύθηκε ο δεσμός τη” με τη ζωή και πως η ίδια επανήλθε στον (πνευματικό) κόσμο, από τον οποίο είχε προέλθει.

Σημαντικό τουριστικό παραθαλάσσιο θέρετρο, μόλις 65 χλμ. από την Αθήνα και 20 χλμ. από την Κόρινθο, οι Άγιοι Θεόδωροι συνδυάζουν αρμονικά βουνό και θάλασσα και αποτελούν πόλο έλξης Ελλήνων και ξένων επισκεπτών, ενώ είναι ιδανικό μέρος για μικρές αποδράσεις λίγων ωρών από τον ασφυκτικό κλοιό της μεγαλούπολης. Οι πολυάριθμες ταβερνούλες προσφέρουν γαστρονομικές παραδοσιακές γεύσεις και ολόφρεσκο ψάρι, ενώ στα γραφικά καφενεδάκια ο επισκέπτης απολαμβάνει τον καφέ του δίπλα στη θάλασσα, με θέα τον πανέμορφο Σαρωνικό.

Από την πόλη των Αγίων Θεοδώρων, ο δρόμος οδηγεί στον Ισθμό, τον αδιαμφισβήτητο θαλασσινό «ομφάλιο λώρο» μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Μεσογείου. Αυτός ο ιδιόμορφος λαιμός γης, από την αρχαιότητα ακόμα, ήταν το κατεξοχήν στρατηγικό σημείο του ελλαδικού χώρου και ένα από τα σημαντικότερα της Ανατολικής Μεσογείου. Η διάνοιξή του αποτέλεσε από την αρχαιότητα μείζον θέμα, καθώς η δημιουργία της διώρυγας θα έλυνε πολλά προβλήματα και θα διευκόλυνε τη ναυσιπλοΐα και το εμπόριο.

Ο αρχαίος Δίολκος εξυπηρετούσε καθ’ όλη την αρχαιότητα την από ξηρά διίσθμιση των πλοίων. Επρόκειτο για λιθόστρωτο δρόμο πάνω στον οποίο κινούνταν η ολκός, μεγάλου μήκους συσκευή η οποία έφερε πάνω της το σκάφος.

Πρώτος συνέλαβε το έργο της διάνοιξης του Ισθμού ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος, ο οποίος τελικά αρκέστηκε στη δημιουργία του Διόλκου. Στη συνέχεια ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Καλιγούλας και ο Νέρωνας διαδοχικά, μελέτησαν και επιχείρησαν τη διάνοιξη, χωρίς όμως επιτυχία. Ο Ηρώδης ο Αττικός, οι Βυζαντινοί και οι Ενετοί ακόμα, ήταν οι διάδοχοι του Νέρωνα στο όραμα της διάνοιξης του Ισθμού, αφού επιχείρησαν με τη σειρά τους το μεγαλόπνοο έργο, αλλά εγκατέλειψαν την προσπάθεια.

Η διάνοιξη συνεχίστηκε απ’ αυτό το σημείο πολλούς αιώνες αργότερα από τον Καποδίστρια. Ελλείψει χρημάτων, δεν προχώρησαν και πολύ όμως. Το 1881 ανατέθηκε το έργο στον Ούγγρο επιχειρηματία Στέφανο Τίερ, μαζί με το προνόμιο εκμετάλλευσης της γέφυρας για 99 χρόνια. Την επόμενη χρονιά το έργο συνεχίστηκε από μια ελληνική εταιρεία, που χρηματοδότησε ο μεγάλος εθνικός ευεργέτης Ανδρέας Συγγρός. Οι Έλληνες εργάτες έσκαβαν ασταμάτητα για δέκα και πλέον χρόνια, ώσπου στις 25 Ιουλίου του 1893 το έργο ολοκληρώθηκε και το πρώτο πλοίο διέσχισε σφυρίζοντας πανηγυρικά τη διώρυγα!

Στα 108 χρόνια της λειτουργίας της η Διώρυγα έχει κατά καιρούς κλείσει. Σήμερα λειτουργούν δύο βυθιζόμενες γέφυρες, μία στην Ποσειδωνία και μία στην Ισθμία, που εξυπηρετούν την επικοινωνία μεταξύ Στερεάς και Πελοποννήσου, ενώ κάθε χρόνο το πιο διάσημο κανάλι του Ελλαδικού χώρου διαπλέεται από 15.000 περίπου πλοία, πενήντα τουλάχιστον διαφορετικών εθνικοτήτων.

Ανατολικά της Διώρυγας βρίσκεται η Ισθμία, περιοχή που κατά τη μυθολογία πήρε υπό την προστασία του ο Ποσειδώνας, με μεγάλη ακμή κατά την αρχαιότητα λόγω της εξαίρετης γεωγραφικής της θέσης. Εδώ είχε αναπτυχθεί η λατρεία των θεοτήτων της θάλασσας. Σήμερα, είναι ορατά τα ερείπια των ναών του Ποσειδώνα και του Μελικέρτη Παλαίμονα, το ρωμαϊκό θέατρο και το στάδιο, ενώ το Μουσείο της Ισθμίας προσφέρει όλο τον όγκο των ευρημάτων, καθώς και ένα σύνολο μοναδικό γυάλινων πινάκων του 375 μ.Χ.

Το ιερό του Ποσειδώνα βρισκόταν στο ανατολικό άκρο του Ισθμού και τραβούσε την προσοχή οποιουδήποτε ταξίδευε από και προς τον Ισθμό, ενώ αποτέλεσε χώρο σημαντικών συνεδρίων και συγκεντρώσεων όλων των Ελλήνων.

Σήμερα σώζονται μόνο τα θεμέλια του ναού, γιατί τον 6^ο αιώνα μ.Χ. ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός χρησιμοποίησε τα υλικά του ναού για να χτίσει ένα πολύ ισχυρό αμυντικό τείχος για να προστατέψει την Πελοπόννησο από τους εκ βορρά επιτιθέμενους βαρβάρους. Μάλιστα το αρχαίο υλικό ήταν τόσο πολύ, που για πολλά χρόνια το τείχος θεωρούνταν έργο της κλασικής αρχαιότητας.

Έξω από τον περίβολο του ναού του Ποσειδώνα χτίστηκε, τον 1^ο αιώνα μ.Χ., το Παλαιμόνιο, προς τιμή του Μελικέρτη Παλαίμονα. Η τοπική λατρεία του παιδιού-θεού Παλαίμονα στην Ισθμία είχε καθιερωθεί ήδη από τον Σίσυφο, ιδρυτή και βασιλιά της Κορίνθου (τότε Εφύρας), όταν ο τελευταίος βρήκε το άψυχο κορμάκι του ανιψιού του Μελικέρτη, γιου της Ινώς, πάνω στη ράχη ενός δελφινιού. Ο Μελικέρτης έγινε δεκτός στο βασίλειο του Ποσειδώνα και απέκτησε το θεϊκό όνομα Παλαίμων, όπως και η μητέρα του Ινώ, που πήρε το όνομα Λευκοθέα, θεά των αφρών της θάλασσας.

Το Παλαιμόνιο αποτελούσαν ένας μικρός ναός και περίβολος έξω από τη νοτιοανατολική γωνία του ναού του Ποσειδώνα και πάνω στο παλαιό στάδιο. Μια πύλη συνέδεε το ιερό αυτό με το ιερό του Ποσειδώνα.

Ο ναός του Παλαίμονα ήταν ένα περίπτερο, δηλαδή ένα στρογγυλό κτίσμα με κίονες γύρω-γύρω και μέσα σ’ αυτό φαίνεται να υπήρχε ένα δελφίνι και πάνω στη ράχη αυτού, ξαπλωμένος νεκρός ο μικρός Παλαίμονας. Το Παλαιμόνιο υπήρξε ένα από τα ομορφότερα στολίδια του ιερού του Ποσειδώνα και γενικά των Ισθμίων και αποτελεί ένα σπουδαίο μνημείο του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας.

Προς τιμή του παιδιού-θεού Παλαίμονα καθιερώθηκαν ταφικοί αγώνες, τα περίφημα Ίσθμια, που αργότερα -τον 6^ο π.Χ. αιώνα, επί τυραννίας των Κυψελιδών- εξελίχθηκαν σε μια από τις τέσσερις μεγαλύτερες πανελλήνιες αθλητικές διοργανώσεις. Αν τα βήματά σας, σας φέρουν ως εδώ, έχετε μαζί σας κι ένα κλαδάκι πεύκο και αφήστε το, στο χώρο που για αιώνες οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν το αδικοχαμένο παιδί.

Οι αγώνες των Ισθμίων, καθιερώθηκαν αργότερα από τον ήρωα Θησέα προς τιμή του Ποσειδώνα και είχαν ως σκοπό, σύμφωνα με τον ιστορικό Πλούταρχο, την ανάπτυξη της σωματικής δύναμης των αθλητών και τη σύσφιγξη των σχέσεων Πελοποννησίων και πάνω από τον Ισθμό Ελλήνων. Στους αγώνες, αρχικά, έπαιρναν μέρος μόνο άνδρες. Αργότερα συμμετείχαν και «αλένετοι άνδρες», έφηβοι και στους μουσικούς αγώνες και γυναίκες.

Τελούνταν κάθε τρία χρόνια, στο ναό του Ποσειδώνα, στο στάδιο της Ισθμίας, σε μήκος διαδρομής 181 μ., κατασκευασμένο στα ανατολικά του ναού.

Την ύπαρξη μουσικών αγώνων και αγώνων απαγγελίας, που είχαν προστεθεί στο πρόγραμμα των Ισθμίων, μαρτυρεί η ύπαρξη του θεάτρου της Ισθμίας στα βορειοανατολικά του ναού του Ποσειδώνα, χωρητικότητας 500 ατόμων. Σήμερα, ελάχιστα ίχνη μαρτυρούν την ύπαρξή του.

Στα μέσα του 2^ου μ.Χ. αιώνα, στα πλαίσια ενός αξιοσημείωτου οικοδομικού προγράμματος των Ρωμαίων στην Ισθμία, κτίζεται στη Βόρεια γωνία του ιερού ένα λουτρό, πάνω στα ερείπια ενός ελληνικού λουτρού του 4^ου π.Χ. αιώνα με μια ασυνήθιστα μεγάλη πισίνα.

Το ρωμαϊκό λουτρό της Ισθμίας, όπως και όλα τα δημόσια λουτρά της εποχής του, προσέφερε στους επισκέπτες τη δυνατότητα να κάνουν θερμό και ψυχρό μπάνιο, να ασκηθούν ελαφρά και να λάβουν μέρος σε κοινωνικές και τελετουργικές συναθροίσεις.

Το μουσείο της Ισθμίας στεγάζει σπουδαία ευρήματα, ενώ υπάρχουν πολλά κατατοπιστικά σχεδιαγράμματα και πολλά παράθυρα που βλέπουν προς τον αρχαιολογικό χώρο. Εδώ εκτίθενται αντικείμενα από τους αγώνες των Ισθμίων που γίνονταν στο στάδιο, όπως λίθινοι και μολύβδινοι αλτήρες, αρύβαλλοι (δοχεία λαδιού με το οποίο άλειφαν τα σώματά τους οι αθλητές), και το εντυπωσιακότερο έκθεμα – μοναδικό στην Ελλάδα – 87 καλλιτεχνικοί πίνακες Opus Sectilae, δηλαδή ψηφιδωτά από ελεφαντόδοντο και γυαλί, έργα του 4^ου μ.Χ. αιώνα. Τα υαλοθετήματα αυτά έφτασαν εδώ με πλοίο από την Ιταλία ή την Αίγυπτο και ξεφορτώθηκαν στην αυλή του ιερού της Ίσιδος, το καλοκαίρι του 375 μ.Χ. Όμως ένας τρομερός σεισμός εκείνο το καλοκαίρι βύθισε το λιμάνι των Κεγχρεών και κατέστρεψε τα περισσότερα κτίρια, παρασύροντας στο βυθό και τους πολύτιμους πίνακες. Εκεί παρέμειναν, στον υγρό τάφο τους για πολλούς αιώνες, μέχρι που τα ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι στις ανασκαφές του 1976.

Όλα τα ευρήματα που εκτίθενται στο μουσείο της Ισθμίας μαρτυρούν τον πλούτο και την αίγλη των Ισθμίων κατά τα χρόνια της ακμής τους.

Δυτικά του Ισθμού, σε απόσταση περίπου 4 χλμ., εκτείνεται η περιοχή του Λουτρακίου, η πιο φημισμένη και τουριστική περιοχή του Νομού Κορινθίας, κατεξοχήν κοσμοπολίτικη πόλη, η οποία έχει αναγνωριστεί από το 1925 ως λουτρόπολη.

Το κατεξοχήν θρησκευτικό κέντρο του Λουτρακίου είναι η Μονή του Οσίου Παταπίου, καρφιτσωμένη στο βουνό των Γερανείων, του 11^ου αιώνα, με σημείο αναφοράς τις τρεις ολόσωμες τοιχογραφίες στο σπήλαιο όπου βρέθηκε το σκήνωμα του Οσίου Παταπίου: του Οσίου Παταπίου, της Αγίας Υπομονής και του Οσίου Νίκωνος.

Το 1345, ο αυτοκράτορας Ιωάννης Στ΄ Κατακουζηνός, σε ανάμνηση του διωγμού του Αγίου Ανδρέα, έκτισε ομώνυμο ναό, ο οποίος διατηρεί αυτούσια τα βυζαντινά χαρακτηριστικά του.

Το 1886 οικοδομείται η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, τρίκλιτη βασιλική, με εξαιρετικές αγιογραφίες. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η επιβλητική τοιχογραφία της Πλατυτέρας.

Το Λουτράκι προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες, καθώς παρέχει πολύ καλή τουριστική υποδομή: ξενοδοχεία, εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης συνθέτουν την εικόνα μιας από τις πλέον κοσμοπολίτικες περιοχές της χώρας μας. Τα περίφημα ιαματικά λουτρά της (αρχαίες Θέρμες) την καθιστούν διεθνώς γνωστή, ενώ οι τεχνητοί καταρράκτες, ένας εξαιρετικού κάλλους διαμορφωμένος χώρος με τρεχούμενα νερά, εντυπωσιάζουν.

Το 1928 λειτούργησε εκεί το πρώτο Καζίνο της χώρας μας. Πριν από μερικά χρόνια το Καζίνο επαναλειτούργησε σε ένα πολυτελές περιβάλλον αποτελώντας πόλο έλξης τουριστών. Η μεγάλη, φροντισμένη πλαζ της πόλης συγκεντρώνει πλήθος τουριστών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, προσφέροντας θαλάσσια σπορ.

Στην Περαία γη φωλιάζει και μια από τις ομορφότερες λιμνοθάλασσες του ελλαδικού χώρου, η λίμνη της Βουλιαγμένης ή Εσχατιώτις, όπως ήταν γνωστή στην αρχαιότητα, τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, που περιβάλλεται από φυσικό πευκόδασος. Εκεί θα ανακαλύψετε τη χάρη της αρχαίας Μάγισσας, της ήρεμης λίμνης. Σ’ αυτή την περιοχή ανακαλύφθηκαν Πρωτοελλαδικοί οικισμοί που μαρτυρούν ότι κατοικείται τουλάχιστον από το 3000 π.Χ.

Υπάρχουν πολλά ξενοδοχειακά συγκροτήματα ενώ, παράλληλα, λειτουργεί και οργανωμένο κάμπινγκ για όσους επιθυμούν τέτοιου είδους διαμονή. Εστιατόρια και ψαροταβέρνες προσφέρουν φρέσκο ψάρι, από τον πλούσιο ψαρότοπο της περιοχής και θαυμάσιους ντόπιους μεζέδες.

Δυτικότερα της λίμνης δεσπόζει το ακρωτήριο του Ηραίου της Περαχώρας ή Μελαγκάβι, όπου βρίσκεται ένας από τους μεγαλύτερους φάρους του Κορινθιακού. Εδώ αποκαλύφθηκαν τα πιο σημαντικά λείψανα του πρώιμου Κορινθιακού πολιτισμού των Ιστορικών χρόνων. Κέντρο ήταν το ιερό της θεάς Ήρας, που βρισκόταν στο βάθος του λιμανιού, κοντά στους βράχους πάνω στους οποίους είναι χτισμένος ο σημερινός φάρος.

Η Περαχώρα, κατά τα προ-ρωμαϊκά χρόνια, αποτελούσε ζωτικό τμήμα της Κορινθιακής γης. Οι ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1928-1934 από την Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή των Αθηνών έφεραν στο φως πολύ σημαντικά ευρήματα και δύο ιερά της θεάς Ήρας. Κοντά στο ναό σώζονται και τα ερείπια αρχαίας αγοράς.

Ιδιαίτερο αρχαιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και το περίπλοκο αρδευτικό υδραυλικό σύστημα της Περαχώρας, έργο του 300 π.Χ., που ενδεχομένως επινοήθηκε από το Δημήτριο τον Πολιορκητή και αποτελεί ένα μοναδικό υδραυλικό σύστημα.

Από το Ηραίο η θέα των νότιων ακτών του Κορινθιακού κόλπου, με τους ορεινούς όγκους που ξεχωρίζουν επιβλητικά στο τοπίο, είναι μαγευτική και το ηλιοβασίλεμα είναι από τα ωραιότερα των ελληνικών παραλιών.

Στη θέση Μαλαγάρι της Περαχώρας, δεσπόζει η Μονή του Αγίου Νικολάου του Νέου, χτισμένη τον 11^ο αιώνα, με θαυμάσιες τοιχογραφίες που έχουν χαρακτηριστεί από τους ειδικούς ως ιστορικά κειμήλια.

Στο Ηραίο χτίζεται το 18^ο αιώνα η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, σε φυσική ακρόπολη, ανατολικά από το λιμάνι, στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής με θόλο, της οποίας η μεσαία κόγχη είναι τοποθετημένη σε πελώριο βράχο. Την ίδια εποχή (1767) χτίζεται ο ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, ο οποίος το 1832 έγινε η έδρα της Συνέλευσης των Συνταγματικών όταν οι πληρεξούσιοι της αντικαποδιστριακής παράταξης εγκατέλειψαν το Άργος. Επίσης, κοντά στην Περαχώρα, σε ρυθμό μονόκλιτης βασιλικής, οικοδομείται ναός αφιερωμένος στον Άγιο Δημήτριο.

Το χωριό της Περαχώρας – που διατηρεί την αρχαία ονομασία του – μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για εξορμήσεις στις υπέροχες παραλίες: της περιοχής της Μικρής και Μεγάλης Μυλοκοπής, που πήρε την ονομασία της από την πληθώρα των μυλόπετρων και είναι ίσως η καλύτερη περιοχή του Κορινθιακού για αυτόνομη κατάδυση, αφού συνδυάζει ρηχές, βαθιές, απότομες και περιπετειώδεις βουτιές. Το λιμάνι της Μυλοκοπής είναι το ασφαλέστερο για όλους τους καιρούς, ενώ ο χώρος κοντά σ’ αυτήν είναι ο πλέον κατάλληλος και πρόσφορος για υποβρύχια φωτογράφηση, με την τεράστια χρωματική ποικιλία του βυθού. Εξίσου εντυπωσιακές είναι και οι παραλίες της Στέρνας, της Σκαλωσιάς και των Στραβών.

Σε απόσταση μισού μιλίου από τη Μικρή Μυλοκοπή συναντάται μια υπέροχη ακρογιαλιά με κροκάλες.

Λίγα μίλια αργότερα δεσπόζει το ακρωτήριο του Σχοίνου, με μια μαγευτική, πεντακάθαρη παραλία. Σύμφωνα με λείψανα που έχουν βρεθεί στην ευρύτερη περιοχή, εκτιμάται ότι η γνωστή από διάφορες φιλολογικές πηγές πόλη Οινόη βρισκόταν στην περιοχή του σημερινού Σχοίνου.

Στο χωριό ξεχωρίζει ο σταυρεπίστεγος ναός της Μεταμορφώσεως, οικοδομημένος τον 11^ο αιώνα.

Στα Πίσια διάσπαρτες είναι οι εκκλησίες: σε φυσικό σπήλαιο είναι χτισμένος ναός αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο, από τον οποίο σώζεται στο τέμπλο τμήμα μιας τοιχογραφίας του Αγίου Γεωργίου, που χρονολογείται περί το 1400. Τον 15ο αιώνα χτίζεται ο ναός του Αγίου Αθανασίου, ο οποίος φέρει ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες του 1638, έργα του ιερομονάχου Σεραφείμ Κουλούρη.

Τέλος, τον 18^ο αιώνα πρωτοοικοδομήθηκε η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, μητρόπολη των Πισίων, η οποία ανήκει στο ρυθμό της τρίκλιτης βασιλικής.

Δικαίως η ευρύτερη περιοχή του Λουτρακίου έχει ονομαστεί «το περιβόλι της Παναγιάς», αφού οι πολλές εκκλησίες και μονές που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον μεγάλου πλήθους πιστών αποτελούν ένα «θρησκευτικό περιδέραιο» του Χριστιανικού πολιτισμού.

Περιδιαβείτε, λοιπόν, στα μονοπάτια του Μύθου και της Ιστορίας της Περαίας γης και περιπλανηθείτε ανάμεσα στον ήλιο και τη θάλασσα, στις φυσικές ομορφιές, στα φιλόξενα χαμόγελα των μονίμων κατοίκων της.

Πηγή: mythicalpeloponnese.gr

Άγιοι Θεόδωροι Κορινθίας: Το μπαλκόνι του Σαρωνικού – (Βίντεο-Εικόνες)